Скрыпяць, перасьмягшы ва ўтулках,
Гарачыя восі,
I льецца пясок
Паміж рэдкімі пальцамі сьпіц.
Наўсход і на захад,
Да цёмнага лесу граніц,
Лугоў муражных
Дагараюць на сонцы пакосы.
Далей, быццам стада валоў,
На папары каменьне і грушы,
Як жнеі зялёныя,
Хіляцца нізка ў дабры
I тонуць асьверы, пярэплаты,
Рогі апушын
За пылам дарожным,
За шэрым пакатам гары.
А ўдаль, з-пад калёс гаваркіх,
Разаслаўся гасьцінец,
Паплыў па пагорках
З прытокамі польных дарог,
З прытокамі сьцежак
Ды тропаў глухіх і нізінных,
Пралёгшых праз папараць, верас
I чартапалох.
Адны з гэтых сьцежак
Нясуць пах жытнёвага поля
I рэха забытых напеваў
Зь іх усхваляванай тугой,
Знаёмую сьвежасьць,
Блакіт надазёрных аколіц
I шум таямнічы
Наднёманскай пушчы глухой;
Другія – нясуць успаміны дзяцінства,
Сустрэчаў
I подых вільготных іржышч,
Верасьнёвых начэй,
Калі адклікаецца толькі
На шэлест атавы надрэчнай,
Калышачы крыльлямі зоры,
Ключ дзікіх гусей.
I ўсё гэта бурымі хвалямі
Спаленай гліны,
Падзолу, пяскоў
Уцякае з-пад дрогкіх калёс.
I рэхам трывожным
Сухія зьвіняць каляіны,
І нізка, ад хмараў асеўшых,
Зьвісае бярозаў гальлё...
Дарога, дарога!
Чым заваражыла мяне ты?
Вятрамі, начлегамі,
Песьняй ці далечынёй,
Што я без тугі пакідаў
I абжыты палетак,
I клёкат бусьліны
Па-над саламянай страхой?
I нават сягоньня,
Калі ўсяму ведаю вартасьць:
Сустрэчам і дружбе,
Спагадзе і фарбам вясны, –
Я золатам лічаных дзён сваіх
Шчодра і ўпарта
Плачу за дарожныя
І мімалётныя сны.
Нібыта мне суджана лёсам
На нейкім крутым перавале,
Дайшоўшы да мэты,
Застацца слупом верставым,
Ў якога другія
Заўсёды дарогу пыталі б
І каля якога ўздымаўся б
Начлежнага вогнішча дым.
1946
|
|
